Παρέμβαση του Δημάρχου δυτικής Αχαΐας, στο ζήτημα της διαχείρισης του φράγματος Πείρου:
Παρέμβαση στο ζήτημα της σύστασης διαδημοτικού φορέα για τη διαχείριση του φράγματος Πείρου-Παραπείρου άσκησε ο Δήμαρχος Δυτικής Αχαΐας Σπύρος Μυλωνάς.
Η πλήρης δήλωση του Δημάρχου έχει ως εξής:
«Τις τελευταίες ημέρες επίμονες δημοσιογραφικές πληροφορίες κάνουν λόγο για ιδιωτικές εταιρείες που ενδιαφέρονται να αναλάβουν τις τύχες του φράγματος Πείρου-Παραπείρου. Σε κάθε περίπτωση, το ενδεχόμενο της ιδιωτικοποίησης μοιάζει να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι.
Πιστεύω σταθερά ότι η ορθή λύση είναι η σύσταση διαδημοτικού φορέα που θα αναλάβει τη διαχείριση του φράγματος. Εμείς, δηλαδή η τοπική αυτοδιοίκηση, που είμαστε οι χρήστες των νερών του φράγματος, οφείλουμε να αναλάβουμε και την ευθύνη για τη διαχείρισή του.
Ωστόσο το ζήτημα αποτελεί αντικείμενο οξείας διαμάχης στο εσωτερικό του Δήμου Πατρέων. Δεν δικαιούμαι κι ούτε επιθυμώ να επέμβω στις συζητήσεις που διεξάγονται για το θέμα αυτό στο μεγάλο γειτονικό Δήμο.
Εκφράζω όμως πλήρη βεβαιότητα: Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να κρατήσει στα χέρια της την τιμολόγηση του νερού που παρέχουμε στους δημότες μας. Ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση του φράγματος θα μας στερήσει αμετάκλητα αυτή την καίρια αρμοδιότητα.
Έχουμε στη διάθεσή μας μια ολιγόχρονη μεταβατική περίοδο στη λειτουργία του φράγματος. Πρόκειται για ικανό πολιτικό χρόνο που μπορεί να μας επιτρέψει να επιτύχουμε μια συμφωνία μεταξύ μας. Μια συμφωνία που θα διασφαλίσει μακροπρόθεσμα την υδροδότηση των δημοτών μας, την κατάργηση των οικολογικά προβληματικών γεωτρήσεων και τη διατήρηση πλήρους αρμοδιότητας της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης στο ζήτημα της ύδρευσης των Δήμων και των δημοτών μας.
Σε αυτήν την προσπάθεια παραμένω σταθερά διαθέσιμος».
Το Φράγμα Πείρου Παραπείρου έλκει το ενδιαφέρον των ιδιωτών. Ο ένας λόγος είναι το έργο αυτό καθ εαυτό. Ο άλλος λόγος είναι η απουσία Διαδημοτικού Φορέα Διαχείρισης. Τι σημαίνει τούτο; Ότι απούσης της Αυτοδιοίκησης (μετά την άρνηση του Δήμου της Πάτρας να συμμετάσχει στο Διαδημοτικό Φορέα) ανοίγει ο δρόμος, ο ανά τον κόσμο γνωστός. Η παράδοση δηλαδή της διαχείρισης του νερού σε ιδιώτη από το κράτος, το οποίο και καλείται να το διαχειριστεί. Ήδη «χτυπούν» οι πρώτες «καμπάνες».
Οι προσφορές για τα συμπληρωματικά έργα άνοιξαν. Τρείς κοινοπραξίες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη συνέχιση των έργων επί 5 χρόνια (εν αρχή) με χρηματοδότηση από το κράτος που αγγίζει τα 9 εκατομμύρια ευρώ : Η Intrakat – Γκολιόπουλος ΑΤΕ, η Μεσόγειος Ανώνυμη Τεχνική Εμπορική Κτηματική Εταιρεία – ΔΤ Μεσόγειος ΑΕ και η Τεχνική Εταιρεία Χριστόφορος Κωνσταντινίδης –Εργοδυναμική Πατρών ΑΤΕ.
Η Intrakat, είναι συμφερόντων οικογένειας Κόκκαλη. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η απουσία ενδιαφέροντος από την πλευρά της «Μηχανικής» του Εμφιετζόγλου καθώς η κατασκευή του φράγματος ξεκίνησε από τη Μηχανική το 2006.
Στην Πάτρα όπως είναι γνωστό έχει ξεσπάσει πόλεμος για το νερό. Ένας πόλεμος που έχει γίνει αιτία να δυναμιτιστεί το κλίμα στο Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο έχει μεν ψηφίσει υπέρ της σύστασης Διαδημοτικού Φορέα, αλλά η απόφαση αυτή δεν υλοποιείται από τη Δημοτική Αρχή, η οποία από την πλευρά της επιμένει ότι πρέπει να είναι το κράτος αυτό που θα διαχειριστεί το νερό.
Η απάντηση που έρχεται από την άλλη πλευρά είναι ότι το κράτος θα παραχωρήσει σε ιδιώτη τη διαχείριση του νερού, διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.
Ο προσδιορισμός του νερού ως κοινωνικού αγαθού ή ως εμπορεύματος είναι θεμελιώδους σημασίας, διότι υπαγορεύει ευθέως τη δυνατότητα δημόσιας ή ιδιωτικής διαχείρισής του.
Η αντιπαράθεση για την ιδιωτική ή δημόσια διαχείριση του νερού δεν είναι καινούργια. Διεξάγεται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία όμως χρόνια, αυτή η αντιπαράθεση δεν είναι πλέον μόνο θεωρητική.
Είναι ωστόσο χαρακτηριστικό, ότι όπου έχει ξεκινήσει αντίστοιχη προσπάθεια στο εξωτερικό και την Ευρώπη ειδικότερα, έχει καταλήξει στην καλύτερη περίπτωση σε φιάσκο και σε επανακρατικοποίηση του νερού.
Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει το πείραμα; Και τι θα σημαίνει αυτό για το νερό των πατρινών και κατ’ επέκταση για την τιμή του;
