Έχοντας φτάσει πια στην εποχή που οι συνέπειες τις κλιματικής κρίσης αποτελούν αντικειμενική πραγματικότητα, οι λαοί του πλανήτη περίμεναν με αγωνία τα συμπεράσματα της 26ης Συνόδου του ΟΗΕ για το Κλίμα (COP26) της Γλασκώβης. Η Σύνοδος ξεκίνησε με την γενική διαπίστωση ότι, οι δεσμεύσεις του Συμφώνου του Παρισίου είναι υποδεέστερες της εξέλιξης τη κλιματικής κρίσης. Η ΕΕ συμμετείχε με μία σημαντική πρόταση αύξησης της μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από 40% σε 55% μέχρι το 2030. Ωστόσο, οι πιέσεις και οι αντιδράσεις των μεγάλων ρυπαντών σε συνδυασμό με τις αναδιπλώσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, οδήγησαν τελικά σε ένα κείμενο υποσχέσεων για διατήρηση της αύξησης της θερμοκρασίας στον 1,5οC σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα. Μία ελαστική δέσμευση που ανοίγει τον δρόμο διάπλατα σε αύξηση της ανόδου της θερμοκρασίας σε επίπεδα αρκετά πάνω από το επίπεδο του 1,5οC.
Στα θετικά της Συνόδου ήταν η συμφωνία, περισσότερων από 120 χωρών, για τον περιορισμό της αποψίλωσης των δασών και της υποβάθμισης της γης μέχρι το 2030. Επίσης ιδιαίτερα σημαντική, η συμφωνία 103 κρατών για τον περιορισμό των εκπομπών του μεθανίου κατά 30% έως το 2030 σε σχέση με τα επίπεδα του 2020, με ηχηρή απουσία της Ινδίας, της Ρωσίας και της Κίνας.
Έτσι, σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή έχει μετατραπεί σε κλιματική κρίση, οι δεσμεύσεις της COP26 στην Γλασκώβη αποδείχτηκαν πολύ κατώτερες των προσδοκιών της επιστημονικής κοινότητας. Η αποτυχία βασίζεται σε δύο παράγοντες:
στην αδυναμία επιτάχυνσης των προσπαθειών για την εξασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος για τον πλανήτη μας και
στην απροθυμία των πλούσιων χωρών να αυξήσουν τη χρηματοδότηση του αναπτυσσόμενου κόσμου για την αντιμετώπιση και την προσαρμογή της κλιματικής αλλαγής.
Το ίδιο λοιπόν πνεύμα υποσχέσεων, υιοθέτησε και ο Έλληνας Πρωθυπουργός στη Σύνοδο, με μία ομιλία «κολεγιακού τύπου». Το κείμενό του καλογραμμένο, κάλυψε με ορθές επιστημονικά ιδέες το πλαίσιο των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ και της ΕΕ. Δυστυχώς όμως, εμείς ως πολίτες της ίδιας χώρας, βιώνουμε μία διαφορετική πραγματικότητα, όσον αφορά στην «πράσινη» πολιτική του Έλληνα Πρωθυπουργού.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, που συνοψίζουν την πραγματική προσέγγιση της κυβέρνησης στο κλίμα, το περιβάλλον και την πράσινη μετάβαση είναι:
Ο αντι-περιβαλλοντικός νόμος, ένα νομοθέτημα που ξηλώνει τη νομική προστασία της φύσης, καταργώντας τους Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών μετά από 20 χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας.
Η συστηματική καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των μελετών για τη θεσμική κατοχύρωση των προστατευόμενων περιοχών της Ελλάδας.
Η απουσία νέου Ειδικού Χωροταξικού Πλαισίου για τις ΑΠΕ.
Η απαξίωση της δημόσιας διοίκησης στους τομείς της αδειοδότησης και των ελέγχων και η εκχώρηση της αρμοδιότητας σε ιδιώτες.
Ας μη γελιόμαστε, οι πολιτικές είναι κατ’ επίφαση πράσινες όταν δεν λαμβάνουν υπόψη τον παλμό της κοινωνίας και δεν φροντίζουν για την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν λογίζονται πράσινες αν δεν προκύπτουν μέσα από διαβούλευση με τους πολίτες, τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την επιστημονική κοινότητα. Δεν είναι καν πράσινες όταν κλείνουν το μάτι στις ιδιωτικοποιήσεις και αποσκοπούν σε πελατειακές εξυπηρετήσεις
H κλιματική κρίση μας αφορά όλους. Αντιμετωπίζεται όμως με κοινωνικές και ουσιαστικά πράσινες πολιτικές με κέντρο τη φύση και των άνθρωπο.
