Είναι γνωστό ότι ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Τη χρονιά που πέρασε λόγω της πανδημίας και της αλλοπρόσαλλης πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη τα έσοδα από τον τουρισμό υπέστησαν βαρύ πλήγμα. Η κυβέρνηση δεν υιοθέτησε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επιδότηση του εσωτερικού τουρισμού, αλλά αντίθετα με τελείως ανεπαρκή και αντιφατικά μέτρα οδήγησε και σε είσοδο κρουσμάτων από το εξωτερικό και σε καθίζηση των οικονομικών μεγεθών με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση των οικονομικών μικρών, μεσαίων (κυρίως) αλλά και μεγάλων επιχειρήσεων που εμπλέκονται.
Όμως τουρισμός δεν υφίσταται μόνο το καλοκαίρι. Τα τελευταία χρόνια είχε εμφανισθεί μεγάλη ανάπτυξη και στον χειμερινό (κυρίως εσωτερικό) τουρισμό. Κυρίως, γιατί το προφίλ των ανθρώπων που επιλέγουν να κάνουν διακοπές τη χειμερινή περίοδο, δεν είναι, αποκλειστικά, λάτρεις των χειμερινών σπορ. Είναι οπαδοί του εναλλακτικού τουρισμού, της φύσης, είναι ζευγάρια κάθε ηλικίας που συνήθως ανήκουν στη χαμηλή, μέση ή και στην ανώτερη οικονομική κατάσταση, είναι λάτρεις της κουλτούρας και των ελληνικών πολιτιστικών μνημείων οι οποίοι έρχονται για να δουν όσα περισσότερα μπορούν και να εξυπηρετηθούν από τις επιχειρήσεις εστίασης και φιλοξενίας που είναι κοντά σε αυτά και βεβαίως είναι λάτρεις των χειμερινών σπορ.
Με αυτά τα δεδομένα η κυβέρνηση οφείλει ΤΩΡΑ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ να διασώσει τη φετινή χειμερινή περίοδο. Να επιδοτήσει με Πρόγραμμα Εσωτερικού Τουρισμού την κινητικότητα πολιτών προς όλες τις περιοχές της Ελλάδας που διαθέτουν τέτοιους προορισμούς όπως πχ τα Καλάβρυτα και το Χιονοδρομικό τους Κέντρο. Βεβαίως η διαδικασία αυτή πρέπει και μπορεί να γίνει τηρώντας τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα και κανόνες. Ο αντίλογος κάθε καλοπροαίρετου (και κάθε κακοπροαίρετου) ότι αυτά είναι ευχολόγια είναι ότι με σοβαρότητα και προγραμματισμό κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει χωρίς να δημιουργηθούν συνθήκες χειρότερες, τουλάχιστον, από αυτές που βιώνουμε στα πολυκαταστήματα τροφίμων. Πολιτική βούληση χρειάζεται. Υπάρχει;
