Απάντηση στην βουλευτή Χριστίνα Αλεξοπούλου έδωσε με κείμενό της η “πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία”! Γράφουν:
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου, βουλευτής της ΝΔ Αχαΐας, γνώριζε πολύ καλά πως την περασμένη Δευτέρα υπήρχε -από βδομάδες πριν- καλεσμένη κινητοποίηση για την “8η Μάρτη, ημέρα αγώνα των γυναικών της τάξης μας”. Μια κινητοποίηση οργανωμένη από ανοιχτές συνελεύσεις γυναικών, φοιτητικούς συλλόγους και πολιτικές οργανώσεις. Είναι προφανές πως επιδεικτικά βρέθηκε εκεί, όπως επιδεικτικά τριγυρνάει σήμερα στα κανάλια για να κερδίσει λίγη ακόμα δημοσιότητα μπας και μαζέψει καμιά ψήφο.
Είναι σαφές πως δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν οι γυναίκες που κατέβηκαν στους δρόμους εκείνη την μέρα, με ανθρώπους σαν την Αλεξοπούλου, ειδικότερα σε μια εκδήλωση που πραγματοποίησε με δήθεν αφορμή την ημέρα της γυναίκας. Μια ημέρα, που στην πραγματικότητα είναι βαμμένη με το αίμα χιλιάδων γυναικών της τάξης μας, της τάξης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, την οποία η Χριστίνα Αλεξοπούλου συνθλίβει με τις πολιτικές της. Μια ημέρα, της οποίας τις ρίζες είτε αγνοεί είτε ακόμη χειρότερα προσπαθεί να τις αποκόψει. Μια ημέρα-σύμβολο για όλες εμάς που παλεύουμε καθημερινά με το τέρας της πατριαρχίας, με την ασυδοσία της μισθωτής σκλαβιάς, με τον κίνδυνο της φτώχειας και της ανεργίας, με τις ταξικές διακρίσεις στην εκπαίδευσή, εμάς που παλεύουμε από μικρά παιδιά στις γειτονιές και στα σχολεία μας για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Μια ημέρα που κάθε χρόνο την τιμάμε όπως της αξίζει, στους δρόμους του αγώνα.
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου, πρώην μέλος της μαθητικής παράταξης της δεξιάς, έπειτα της ΔΑΠ και της Οννέδ του Καλαμπόκα, παιδί του κομματικού σωλήνα, γόνος γνωστής αστικής οικογένειας της Πάτρας και νυν βουλευτής Αχαΐας της ΝΔ, όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από δήθεν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, έχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα των χιλιάδων νεκρών από covid μιας που η κυβέρνηση, την οποία εκπροσωπεί, αντί να ενισχύει το ΕΣΥ σε μια στιγμή πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης επιλέγει να προσλαμβάνει μπάτσους και εξοπλισμούς καταστολής.
Έχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα των δεκάδων ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, μην αντέχοντας τις ασφυκτικές συνθήκες απόγνωσης και κατάθλιψης, απαγόρευσης και περιορισμού των ανθρώπινων ελευθεριών που επιβάλλει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ.
Έχει βαμμένα τα χέρια της, όμως, και με το αίμα των χιλιάδων γυναικών και των παιδιών που βιώνουν την ενδοοικογενειακή βία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι μιας και την ίδια ώρα περνάει προς ψήφιση το νομοσχέδιο-έκτρωμα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, το οποίο θα εγκλωβίσει χιλιάδες γυναίκες σε σπίτια-φυλακές.
Είναι βασική υπαίτια για τον πόνο των χιλιάδων μεταναστριών και προσφύγων που ζουν σε συνθήκες παγετού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτή που αυτοπυρπολήθηκε πριν λίγες μέρες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ, διαμαρτυρόμενη για την κράτησή της, όταν έμαθε ότι αναβλήθηκε η μετεγκατάστασή της στη Γερμανία.
Έχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα της Αζιζελ Ντενίρογλου που πέθανε μόνη και αβοήθητη στο κελί της στη Θήβα την περασμένη άνοιξη εν μέσω πανδημίας και εξάπλωσης του κορωνοϊού. Έχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα των δεκάδων κρατούμενων γυναικών που έφαγαν ξύλο από τα ΜΑΤ μέσα στις φυλακές της Θήβας όταν εξεγέρθηκαν για το θάνατο της συγκρατούμενής τους.
Είναι πρόθυμη να βάψει τα χέρια της με το αίμα του Δ. Κουφοντίνα, έχοντας αποφασίσει να μην δικαιώσει το νόμιμο αίτημά του την στιγμή που διανύει την 60η μέρα της απεργίας πείνας του.
Ας αφήσει λοιπόν τα ψέματα πως οι γυναίκες που βρέθηκαν στην πλατεία Γεωργίου εκείνη τη μέρα της χάλασαν την αιμοδοσία. Την εικόνα της χάλασαν πως δήθεν είναι ευαισθητοποιημένη για την ημέρα της γυναίκας. Και γι’ αυτό λύσσαξε και πήρε σβάρνα όλα τα κανάλια.
Και ναι, γυναίκες ήταν αυτές που στάθηκαν απέναντι της. Αυτές οι γυναίκες που φοβούνται να γυρίσουν σπίτι το βράδυ, αυτές οι γυναίκες που δουλεύουν για να μπορέσουν να σπουδάσουν, αυτές οι γυναίκες που εργάζονται νυχθημερόν με μηδαμινά μέτρα προστασίας, βιώνοντας σεξουαλικές παρενοχλήσεις στην εργασία τους, αυτές που απολύθηκαν επειδή έμειναν έγκυες, αυτές που κάηκαν σε ένα κοντέινερ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τα παιδιά τους, αυτές που ζουν στοιβαγμένες σε ένα κελί, αυτές που είναι θύματα trafficking, αυτές που βιάζονται και κακοποιούνται καθημερινά.
Και όχι, κανένα χυδαίο σύνθημα δεν ακούστηκε από το στόμα μας. Αντίθετα, εκείνο που φωνάξαμε με όλη μας την ψυχή ήταν ότι «ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΤΗΝ ΦΕΡΝΕΙ Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΥ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ». Δεν θα μπορούσαμε, άλλωστε να φωνάξουμε χυδαίο σύνθημα, τα χυδαία συνθήματα μας τα φωνάζουν καθημερινά τα ένστολα σκυλιά της, όταν μας χτυπούν και μαζί με τα σώματά μας χτυπούν και τις ψυχές μας με τα σεξιστικά σχόλιά τους.
Και όχι, δεν κρατούσαμε καδρόνια,αλλά τις μαύρες και κόκκινες σημαίες μας, που είναι ποτισμένες με το αίμα του Μιχάλη Καλτεζά, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του Ιάκωβου Κουμή, της ΣταματίναςΚανελλοπούλου, του Νίκου Τεμπονέρα, του Χρήστου Τσουτσουβή, του Λάμπρου Φούντα και πολλών άλλων της λίστας με τους δολοφονημένους από το κράτος, το οποίο σήμερα υπηρετεί η Χριστίνα Αλεξοπούλου.
Αυτή είναι και αυτές είμαστε…
