Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Σήμερα τιμᾶμε καί μακαρίζομε μέ ὓμνους καί ὠδές πνευματικές τήν Πανακήρατον Δέσποινα, τήν τοῦ Θεοῦ Μητέρα, τήν τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέραν καί τῶν ἡλιακῶν λαμπηδόνων καθαρωτέραν, τήν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας.
Ἡ Παναγία μας, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα εὐεργέτις, μετά Θεόν, τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συμπάσης τῆς κτίσεως. Eἶναι ἡ ἀπό αἰώνων προκηρυχθεῖσα καί προφητικῶς προτυπωθεῖσα ὡς ράβδος Ἀαρών, ὡς στάμνος τοῦ μάνα, ὡς Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ὡς βάτος φλεγομένη καί μή κατακαιομένη, ὡς γέφυρα μετάγουσα ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, ὡς νεφέλη τόν λαόν ἐπισκιάζουσα, ὡς πόκος ἒνδροσος καί τόσα ἂλλα.
Αὐτή ἓνωσε τόν οὐρανό μέ τήν γῆ. Αὐτή εἶπε τό «ναί» στήν Θεία βούληση γιά τήν λύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, τῆς κατάρας δηλαδή, ἓνεκα τῆς παρακοῆς τῆς πρώτης Εὒας. Αὐτή ὡς καθαρώτατον χρυσοῦν θυμιατήριον, ἐδέχθη ἐντός Της, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν, τόν Οὐράνιον Ἂνθρακα, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν πρό πάντων αἰώνων, ἐκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Ὁποῖον ἐκυοφόρησε καί ἒφερε στόν κόσμο, τέλειον Θεόν καί τέλειον Ἂνθρωπον, οὖσα πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον Παρθένος καί ὑπό τῶν οὐρανίων καί ἐπιγείων δυνάμεων, ὡς Ἀειπάρθενος τιμωμένη.
Αὐτή ἐγαλούχησε τον Σωτῆρα, τόν εἶδε αὐξανόμενον, τόν ἢκουσε διδάσκοντα, τόν ἐθαύμασε θαυματουργοῦντα. Ἐπόνεσε ὁρῶσα Αὐτόν σταυρούμενον καί πρώτη ἐχάρη πληροφορηθεῖσα ἐκ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, τήν Ἀνάσταση καί πρώτη εἶδε Αὐτόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, κατά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί θειοτάτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Θεοτόκος παρέμεινε ὡς παράκλησις τῶν Ἀποστόλων, ὂχι μόνον ἓως τῆς κοιμήσεώς Της καί τῆς εἰς οὐρανούς μεταστάσεώς Της, ἀλλά καί μετά ταῦτα, συνοδεύουσα αὐτούς καί προστατεύουσα νοερῶς εἰς τό κήρυγμα ἀνά πᾶσαν τήν Οἰκουμένην καί εἰς τό μαρτύριόν τους ὑπέρ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, ὡς συνέβη καί μέ τόν ἱδρυτήν καί προστάτην, τῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας, τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τόν Πρωτόκλητον.
Πρός αὐτήν προσβλέπει ἃπαν τό ἀνθρώπινον γένος καί δέεται καί τήν καθικετεύει νά μεταφέρῃ τάς λιτάς καί δεήσεις, τάς μετά δακρύων ἱκετηρίας, ὡς θά ἒλεγεν ὁ ἱερώτατος Χρυσόστομος πρός τόν Θεόν, ὣστε παρά τάς πολλάς ἁμαρτίας μας, νά γίνεται ὁ Κύριος ἳλεως πᾶσιν ἡμῖν.
Ἂν πάντες οἱ θεούμενοι ὁμολογοῦν τήν χάριν καί κηρύττουν τήν εὐεργεσίαν, πόσο μᾶλλον τό γένος μας, τό ὁποῖον παντοιοτρόπως εὐεργετήθη ἀπό τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί διά πρεσβειῶν της πρός Κύριον ἠλεήθη!
